Smack destiny in the face

Ik heb altijd al zwerver willen worden –niet zo engerd die wensfonteintjes leeggraaid, maar zo’n coole Indiana Jones wereldreiziger, die altijd gave plekken bezoekt, nooit geld tekort komt en vloeiend Swahilie spreekt. Ik voelde me dan ook smerig bij de beer gedaan toen ik daar zondagochtend op een vlooienmarkt stond te chillen –en verdwaalde. Ik was gekomen met Oana, een hele gave collega. Ik heb geleerd hoe ik mensen in het Roemeens uit kan schelden (“ik hang m’n sokken te drogen boven het graf van je moeder”, hoezo stelletje zieke geesten!?), en ook hoe ik eten bestel, maar de weg vragen was nog akelig moeilijk. De lokale zatlap bleef me achtervolgen met een handgemaakte knoflookslinger, en terwijl we stonden te ‘praten’ kreeg ik steeds een klap op m’n rug, alsof ik z’n langverloren beste mattie was.
Alle ontwikkelingshulp goederen worden op zo’n markt verkocht. Sterker nog, er worden van die koperen kabels verhandeld, die ze van treinsporen raven. Sommigen maken zelfs een ‘trektocht’ door Europa om links en rechts wat handeltjes achterover te drukken.
Echt alles, maar dan ook alles was er te koop: delicatessen, protheses, kattenbontjes, wasmachines die je kon uitproberen op afgetapte stroom, buitenlandse medicijnen (Roemeense zijn meestal gevaarlijker dan de ziekte zelf) en honderden telefoons, opladers, accu’s en allerlei vreemde prullaria. En ook echt alles was gejat, op enkele gehaakte kleedjes na.

Ik stond met een man te praten die een beetje Nederlands kon. ‘In Nederland moeten ze me niet hebben. Zodra ze horen dat je Roemeens bent, willen ze geen spullen meer van je kopen.’ Zijn handel bestond uit allemaal Duitse paracetamol en ‘gevonden’ koperen ornamentjes. Ik heb een lelijk fluitje van hem gekocht. Uiteraard was het ‘antiek’, ‘uniek’ en een ‘lucky charm’, evenals het bijpassende strijkijzer 0_o
Ik vond het wel opvallend dat iedereen zo vriendelijk was. Eerder die week was ik ook naar een overdekte markt geweest, met groente, plastic slippers en jonge hondjes. (aaaaah, mag het, mama?)
Iedere keer als Oana tegen een verkoper zei dat ik niet uit Roemenie kwam, wilde ze dat ik dingen proefde, en wreven ze over m’n arm, en ik werd zelfs een keer geknuffeld, haha!

Afijn, Vorige week Zaterdag zijn we naar een hele gave club geweest. Het was een oude, verlaten fabriek met een bunker. Er speelde een heel gaaf bandje, en later zijn we nog naar Experiat geweest, een club in Cotroceni. We hadden wat kerels opgeduikeld –ernstig ongewild en hardnekkig, maar goeie connecties met uitsmijters en barmannen, hehehe, en zodoende waren we een tikkeltje aangeschoten. 2 uur later stond ik op de vlooienmarkt…

Deze vrijdag zijn we uitgerukt naar Azuga, een klein dorpje in de bergen. Van daaruit zijn we wezen hiken en klimmen in de Bucegi bergen. Het was helaas nogal slecht weer, maar wel supermooi! Vanuit Azuga zijn we met de bus naar Brasov gegaan, en vandaar uit naar Bran, naar het kasteel van Dracula. Eindelijk in Transylvanie! de streek van vampiers, weerwolven en mysteries! Geen idee waarom, maar de hele bus was behangen met van die kerstboompjes-luchtverfrissers. Helaas werden we halverwege de snelweg de bus weer uitgezet... Het was de bedoeling om levend aan de overkant te komen, en daar weer in een andere bus over te stappen, op de meest deprimerende parkeerplaats ooit. Na 3 kwartier kwam er een omgebouwd Vito busje, met allemaal losse stoelen erin. De driver was zo'n stereotype oostblokker, met een supershiny niet-matchend trainingspak, van die kneitergroene ogen en haar op rare plaatsen. Na een dodemansrit kwamen we dan aan bij Bran. Ik verwachte minimaal schattige kleine huisjes en de lokale dorpsgek die ons schuimbekkend waarschuwde voor vampiers, maar nee... Er stond een hele horde Japanners, en je werd doodgegooit met allerlei Dracula merchendise. (ik heb de lelijkse mok ooit gescoord, mijn leven is nu compleet)
En toen werd ik zowaar vervloekt! Een gebocheld oud vrouwtje met een overkill aan bloemetjeskleding kwam doelgericht op me af gestruind. Ze riep iets tegen me, en ging vervolgens een beetje op de grond rochelen, terwijl ze een kruisje op m,n voorhoofd tekende (met spuug! je reinste horror!) en allerlei gruwelijke kreten slaakte. Diana lag helemaal in een scheur. Mensen uit dorpen zijn heel erg bijgelovig, en als je iemand een compliment geeft, vervloek je ze in feite. Het heet 'de ochi', en vooral mensen met blauwe ogen schijnen nogal 'vervloekbaar' te zijn. Als je vervolgens wat enge rijmpjes mompelt en op je 'victim' tuft, dan ben je weer vloekvrij.

Afijn, omdat de treinen maar tot 6 uur rijden moesten we nog opschieten om het kasteel te zien. Het is fantastisch mooi, maar er is helemaal niks over Dracula te vinden!! Er hangt welgeteld 1 a4'tje over vampiers, maar verder gaat het vooral over de adel die er gebivakeerd heeft. Natuurlijk werd het hele spul weer door onze Aziatische medemens gedomineerd, dus dat was ook nog een uitdaging.

Toen we weer naar huis gingen werd ik voor het gemak nog een keer vervloekt door zo'n bejaard kadootje! Ik had haar al het boze oog toegeworpen, maar dat schrok haar dus niet af. Er kwam gelukkig wat minder speeksel aan te pas (deze had bijna al haar tanden nog), maar het freakt me toch een beetje uit! Toen we weer naar Azuga teruggingen, begon het volgende gedonder... De deur van de trein ging niet open, terwijl we er toch echt uit moesten! Nou moet ik erbij zeggen dat het openbaar vervoer hier niet op een bos peen kijkt; soms moet je uitstappen midden op de rails. Maar goed, de trein toeterde al om verder te rijden, en Diana en ik zaten er nog steeds in! Gelukkig kwam er een puistig kereltje helpen. Diana sprong nog op het perron, maar toen ik moest springen was ie d'r al voorbij! Ik ben er uitgesprongen, en het verliep allemaal nogal soepeltjes. ja, oke, het klinkt wel spectaculair, maar het ging niet zo heel hard;) Was ik toch nog een beetje indiana jones...